© Max Hartwig© Max Hartwig© Birgit Schuch© Birgit Schuch© Max Hartwig
Voor ons als orkest zal zondag 13 oktober nog heel lang een bijzondere dag blijven. Die dag vond er een nieuwe, extra speciale editie van ons eigen Catching Cultures Festival plaats. Waarom speciaal? Voor het eerst streken we neer in een wijk (West) en voor het eerst organiseerden we het vrijwel allemaal zelf. Het was bovendien de eerste keer dat de Catching Cultures Community elkaar in levende lijve kon ontmoeten. Uiteraard barstte het festival ook van de unieke muzikale ontmoetingen en uitspattingen. Tijd voor een terugblik op die bijzondere dag in Het Wilde Westen. In woord, maar ook in beeld.
In alle vroegte stromen de eerste mensen het monumentale pand aan het Merwedekanaal binnen. Samen met twee vrijwilligers uit het AZC en technici van Het Wilde Westen begint geluidstechnicus Mahmoud met het aansluiten en aankleden van alles op en rond het podium. Ondertussen worden de backstage-ruimte en het café klaargemaakt, terwijl presentatoren Imad en Suzanne hun teksten nog eens doornemen. Nog lang voordat de eerste instrumenten zullen klinken krijgt het festival langzaam maar zeker al vorm.
Er verzamelen zich onderhand steeds meer muzikanten in het gebouw. Een wirwar van klanken doordringt de gangen en verplaatst zich langzamerhand naar de theaterzaal voor de soundcheck. Veel van onze orkestleden kennen de zaal vooral als onze oefenruimte, maar vandaag hullen lange donkere gordijnen en paarse, rode en blauwe lichten deze in een theatrale en bijna mysterieuze gloed. De sfeer is alvast aanwezig.
Dat mysterieuze is misschien ook wel op zijn plaats. Zo vlak voor het eerste optreden weet nog niemand hoe de dag er precies uit zal zien. Welke gezichten zullen we in de zaal zien? Welke muziek zullen we allemaal te horen krijgen? Welke ontmoetingen zullen er plaatsvinden? En zo zien we het eigenlijk ook graag: open, onbepaald en onbezorgd. Eén ding weten we op dat moment wel: over enkele minuten begint het festival.
En dan is het eindelijk zover: het eerste optreden. Veel van de nummers die inmiddels tot onze klassiekers zijn gaan behoren komen voorbij, maar er is ook weer ruimte voor improvisatie en variatie. Van Soedanese reggae gaan we via Arabische ballads naar Koerdische pop en weer terug. Het publiek, dat zoals vaker bij concerten van CCO voor een groot deel bestaat uit AZC-bewoners en andere nieuwkomers, geniet zichtbaar. Na een feestelijke afsluiter zit het eerste optreden erop.
Na een korte pauze is het al snel weer tijd voor het volgende deel van het festival: de gerenommeerde Palestijnse ud-speler Nizar Rohana. Ondanks zijn wereldwijde bekendheid (deze maand o.a. te bewonderen in Israël en Jordanië) speelde hij nog nooit eerder in zijn eigen wijk. Hij mocht dan ook niet ontbreken op ons festival! Bijzonder blijkt het optreden sowieso, met Nizar’s uiteenlopende originele composities, verder begeleid door contrabas en percussie.
[tekst gaat verder onder afbeelding]
Na deze dromerige ervaring is het tijd voor weer iets totaal anders. Iets wat bovendien symbool staat voor het hele festival en veel van waar CCO voor staat. Het is tijd voor De Grote Improvisatieshow. Wat gebeurt eer als je een smartlappenkoor, een harmonieorkest, een West-Afrikaanse percussiegroep, een Namibische rapper/zanger en een Surinaamse zanger samen met Catching Cultures Orchestra op één podium zet? Dat is in feite het experiment dat er wordt aangegaan, met als middelpunt onze eigen Hermine, die alles dirigeert. Wie hoorde er al eens een rap begeleid door accordeon en darbuka, gevolgd door een stukje marsmuziek? Of een smartlap met een stuk of vijf djembé’s erbij? Het klinkt onvoorstelbaar en toch gebeurt het en meer allemaal in die circa 45 minuten op het podium. Dat zulke uiteenlopende muzikale stijlen en achtergronden tóch tot één geheel konden komen maakt zichtbaar indruk op deelnemers en publiek. Een bijzondere afsluiter van de eerste helft van het tweedelige festival.
[tekst gaat verder onder afbeelding]
Na een korte pauze tussen de middag- en avondvoorstelling begint alweer de volgende act. Ditmaal weer iets totaal anders, namelijk een kinderkoor met kinderen uit het AZC. Begeleid door Jonás van onze vrienden van De Vrolijkheid brengen de kinderen een aantal liedjes ten gehore waar ze de afgelopen tijd hard op hebben geoefend. Aansluitend speelt er een Koerdische familie, ook via de Vrolijkheid van het AZC naar ons podium gekomen. Vrijwel alle leden van dit ene gezin verschijnen op een bepaald moment op het podium om hun gezamenlijke talenten te laten zien en horen.
Voor de tweede keer staan we vervolgens op het podium met Catching Cultures Orchestra. Ook de liedjes die we dit keer ten gehore brengen lijken in de smaak te vallen. Er wordt weer volop meegezongen, meegeklapt en –voor zover dat mogelijk is op de tribune– meegedanst. Veel van onze muzikanten kunnen overigens blijven staan, want we gaan daarna snel weer verder met de tweede Grote Improvisatie. Met dezelfde gezichten en instrumenten op het podium als eerder komt er dit keer toch weer iets totaal anders en totaal onverwachts uit. Maar net als de eerste keer straalt het iets bijzonders uit.
Met muzikale hulp van De Vrolijkheid en alle deelnemers aan de improvisatieshow, de organisatorische hulp en uiteraard het podium van Het Wilde Westen, en de vrijwilligers die via Welkom in Utrecht bij ons terecht kwamen, is zo een festival ontstaan dat niet alleen voor maar vooral ook door en met AZC- en wijkbewoners tot stand kwam.
Ook daarna blijft het nog lang gezellig. De kantine van Het Wilde Westen blijft tot laat op de avond een muzikale, multiculturele ontmoetingsplaats. De piano in de hoek van de ruimte trekt mensen uit alle windstreken aan om gezamenlijk te musiceren. Met een hoofd vol muziek én liefde keert iedereen uiteindelijk dan toch huiswaarts. Het zal ons in elk geval nog lang bijblijven.
Check hieronder de aftermovie van het festival, gemaakt door Max, voor wie dit helaas ook het laatste wapenfeit zal zijn. Een mooier afscheidscadeau hadden we daarentegen niet kunnen wensen!
https://youtu.be/eaF7J4dK6XE